gerek projeler, gerek bitirme tezim, gerekse sınavlar dolayısıyla buraları uzun süredir aksatıyorum; farkındayım. siz beni özlediniz mi bilmiyorum ama, açık konuşmak gerekirse ben burayı ve sizi özledim.
okuldaki son 1 ayım olması nedeniyle hem yoğun, hem garip bir süreç içindeyim. "bitsin artık ya" düşüncesinde olduğunuz bir şeyin, bitmeye yaklaşması sizi memnun etmeyebiliyor. sanki çok özleyecekmişim gibi bu günleri, arkadaşları, dostları.. hatta gibi değil, böyle olacağına eminim. ama tabi ki insan hayat içerisinde oradan oraya sürükleniyor, maceradan maceraya atılıyor. bizi de yeni maceralar bekliyordur eminim. erişeceğimiz günler güzel, mutlu ve başarılı olsun diye elimizden gelen çabayı göstermeye devam ediyoruz, edeceğiz.
şu yoğun dönemimi atlattıktan sonra; yaptığım bazı çalışmaları, yazdığım ufak toolları ve öğrendiğim bazı püf nokta sayılabilecek bilgileri derleyip, sizlerle paylaşacağım. üzerinde konuşur, tartışırız belki.
şimdilik bu kadar. sağlıcakla ve her zaman olduğu gibi kodla kalın. görüşmek üzere.
Yine aylar olmuş ve buralarda gözükmüyorum. Ne zaman "buralara daha çok vakit ayıracağım, bol bol yazacağım" desem, kesin başka bir şeyler çıkıyor; işler, güçler, yoğunluklar vs, odaklanamıyorum. Öyle ya da böyle bunu bir düzene oturtacağım. inatçıyım bu konuda....
Buraları yine oldukça aksatmış olmanın verdiği iç rahatsızlığı ile, geçen haftadan beri bir şeyler karalamaya olan isteğim ancak şu an vuku buluyor. Geçen hafta oldukça yoğun ve hareketli geçtiği için yazmaya vakit bulamadım aslında. Ya da ne bileyim, belki de bahane buluyorum......
"Gidelim buradan... Göğsünü sıkan, içini daraltan o laneti geride bırakıp gidelim. Burada yağmur bile güzel yağmıyor artık. Yağmuru güzel yağan bir yerlere gidelim....
Zamanın ne denli hızlı aktığını bilmiyorum ama, gerçekten "su gibi" akıp geçiyor deyimi doğru galiba. Ne ara 2018 geldi, kapımıza dayandı; hiç bir fikrim yok. Oysa ben daha tarih yazmak zorunda olduğum kağıtlara "2017" yazmaya bile alışmamıştım. Şimdi bir de 2018 çıktı başımıza. ...
İnsanın içindeki sıkıntıya bir isim, bir sebep bulamamasına hep şaşırmışımdır. Çok şaşırdığı ne varsa, bunları çok mu yaşıyor insanlar genelde hiç bilmiyorum. Ama bu en azından bende genelde böyle oluyor. Açık konuşayım mı? Birinin bir sözü vardı, ama kimindi hatırlamıyorum. Şöyle diyordu: "Kafamdan atamıyorum. Hep aklıma geliyor, hem de en tuhaf zamanlarda. Duştan çıkarken, sokakta yürürken, gece yatağıma yatarken; bilinçli olarak bir şey düşünmediğim zamanlarda."... Sanki hayat denen bu değişik alem içinde, bir yerlerde bu söz içerisinde bir yerlerde sıkışmış kalmış gibiyim. Nedenini bilmiyorum. Belki de biliyorum. Belki de bildiğimi bilmiyorum. Belki anlatamıyorum, belki anlatmak istemiyorum. Belki içimden atmak istiyorum. Belki de atamıyorum. Belki seviyorum, belki de yine seviyorum.. Bazen çok saçmalıyorum değil mi? Biliyorum. Sarhoş da değilim ama olmadığıma da beni kim ikna edebilir? Zaten sarhoşken de anlatamıyorum. Atamıyorum. Seviyorum. Neyse, belki de en iyisi uyumak.
Üniversite hayatını bitirdik. Aslında planım, elimdeki projeler ile ilgilenip bir yandan da sene sonuna kadar kafa dinlemekti. 2018 itibariyle iş-güç arayışlarına girişecek ve mutlu olabileceğim, bana bi'şeyler katabilecek, hem kendime hem onlara fayda sağlayacağım bir şirket bulmak için adımlar atacaktım. Tahmin edeceğiniz üzere planlar yine tutmadı....
Eylül'dü.
Dalından kopan yaprakların,
Sararan yanlarına yazdım adını.
Sahte bir gülüşten ibarettin oysa.
Ve hiç bilmedin ellerimin soğuğunu. ...
Hiç yorum yapılmamış. İlk yorumu sen yap!