yine günün ilk ışıklarını karşılamaya hazırlandığım saatlerdeyim. hava üşütmeyecek kadar serin. içim yakmayacak kadar sıcak. zaten bu sıcaklıkta olmasa, donup gideceğim bir haziran günü...
hayat her zaman vermiyor insanın içini ısıtacak sebepler. verse de sahip çıkamıyoruz zaten biz o kıvılcımlara. ne bileyim, belki böylesi daha iyi. sönmesin, ama yakmasında. bencillik de, kendini düşünüyosun de, ne istersen de.. çünkü ben kimse için yanmak istemiyorum, kimse benim yüzünden yansın da istemiyorum. tuhafım bu aralar. kutuplarda pasif halde duran bir yanardağ gibiyim. yokum, ama varım da. patlasam neyi değiştiririm? patlamasam daha çok mu donarım? bulunduğum yerde bu kadar gereksizken, ne diye varım?
yapma n'olur. bir gülüş değiştirir bazen hayatı. yanmak istemesen de, en korktuğun yerden tutuşturur seni. söndürmek için üflersin, daha da kuvvetlenir. büyür, kocaman olur. ne gerek var şimdi bunca yangına? al ateşini de git rica ediyorum, uğraştırma beni. köz gibiyim ben zaten. tekrar tekrar yakmaya çalışmanın bir anlamı yok. canımı acıtmaktan, üstüme yük yüklemekten başka bir şeye yaramıyor çünkü. beni yakma, ama söndürme de hiç... orada bir yerde nefesinin ucunda olayım. köz gibiyim çünkü ben. sönmeye yakın, ama hiç de sönmeyecek gibiyim.. tuhafım. seni yakmak istemiyorum evet, ama olur ya belki yüzüne gözüne bulaşır karalarım. silmeye çalıştıkça daha da yayılırım vücuduna. üzerine siner kokum. elini uzatırsın, içini ısıtırım. belki o zaman anlarsın benim de içimi ısıtan o yangını.
bir gülüş değiştirir bazen hayatı. içini ısıtır insanın, yakar. artık eskisi kadar soğuk olamaz istese de. ama ne gerek var şimdi? ben iyiyim böyle. hava üşütmeyecek kadar serin. içim yakmayacak kadar sıcak... yapma rica ediyorum. bir gülüş değiştirir bazen hayatı...
Yine aylar olmuş ve buralarda gözükmüyorum. Ne zaman "buralara daha çok vakit ayıracağım, bol bol yazacağım" desem, kesin başka bir şeyler çıkıyor; işler, güçler, yoğunluklar vs, odaklanamıyorum. Öyle ya da böyle bunu bir düzene oturtacağım. inatçıyım bu konuda....
Buraları yine oldukça aksatmış olmanın verdiği iç rahatsızlığı ile, geçen haftadan beri bir şeyler karalamaya olan isteğim ancak şu an vuku buluyor. Geçen hafta oldukça yoğun ve hareketli geçtiği için yazmaya vakit bulamadım aslında. Ya da ne bileyim, belki de bahane buluyorum......
"Gidelim buradan... Göğsünü sıkan, içini daraltan o laneti geride bırakıp gidelim. Burada yağmur bile güzel yağmıyor artık. Yağmuru güzel yağan bir yerlere gidelim....
Zamanın ne denli hızlı aktığını bilmiyorum ama, gerçekten "su gibi" akıp geçiyor deyimi doğru galiba. Ne ara 2018 geldi, kapımıza dayandı; hiç bir fikrim yok. Oysa ben daha tarih yazmak zorunda olduğum kağıtlara "2017" yazmaya bile alışmamıştım. Şimdi bir de 2018 çıktı başımıza. ...
İnsanın içindeki sıkıntıya bir isim, bir sebep bulamamasına hep şaşırmışımdır. Çok şaşırdığı ne varsa, bunları çok mu yaşıyor insanlar genelde hiç bilmiyorum. Ama bu en azından bende genelde böyle oluyor. Açık konuşayım mı? Birinin bir sözü vardı, ama kimindi hatırlamıyorum. Şöyle diyordu: "Kafamdan atamıyorum. Hep aklıma geliyor, hem de en tuhaf zamanlarda. Duştan çıkarken, sokakta yürürken, gece yatağıma yatarken; bilinçli olarak bir şey düşünmediğim zamanlarda."... Sanki hayat denen bu değişik alem içinde, bir yerlerde bu söz içerisinde bir yerlerde sıkışmış kalmış gibiyim. Nedenini bilmiyorum. Belki de biliyorum. Belki de bildiğimi bilmiyorum. Belki anlatamıyorum, belki anlatmak istemiyorum. Belki içimden atmak istiyorum. Belki de atamıyorum. Belki seviyorum, belki de yine seviyorum.. Bazen çok saçmalıyorum değil mi? Biliyorum. Sarhoş da değilim ama olmadığıma da beni kim ikna edebilir? Zaten sarhoşken de anlatamıyorum. Atamıyorum. Seviyorum. Neyse, belki de en iyisi uyumak.
Üniversite hayatını bitirdik. Aslında planım, elimdeki projeler ile ilgilenip bir yandan da sene sonuna kadar kafa dinlemekti. 2018 itibariyle iş-güç arayışlarına girişecek ve mutlu olabileceğim, bana bi'şeyler katabilecek, hem kendime hem onlara fayda sağlayacağım bir şirket bulmak için adımlar atacaktım. Tahmin edeceğiniz üzere planlar yine tutmadı....
Eylül'dü.
Dalından kopan yaprakların,
Sararan yanlarına yazdım adını.
Sahte bir gülüşten ibarettin oysa.
Ve hiç bilmedin ellerimin soğuğunu. ...
Hiç yorum yapılmamış. İlk yorumu sen yap!