Üniversite hayatını bitirdik. Aslında planım, elimdeki projeler ile ilgilenip bir yandan da sene sonuna kadar kafa dinlemekti. 2018 itibariyle iş-güç arayışlarına girişecek ve mutlu olabileceğim, bana bi'şeyler katabilecek, hem kendime hem onlara fayda sağlayacağım bir şirket bulmak için adımlar atacaktım. Tahmin edeceğiniz üzere planlar yine tutmadı.
Tutmadı derken, hemen kötü algılamayın. Okul biter bitmez çok kısa bir süre içerisinde çok çok iyi ve köklü bir firma ile görüşmemiz oldu. Olumlu geçmiş olacak ki, işe alım süreçleri başladı. Ekim 2017 itibariyle kendimi İstanbul'da, yeni bir hayatta, yeni bir evde ve güzel bir şirkette buldum. Anlayacağınız, sene sonuna kadar kafa dinleyemiyorum :) Bugün itibariyle ilk haftamı dolduruyorum. Gayet yoğun, hızlı ve güzel bir hafta geçirdim diyebilirim. Umarım öğretici, geliştirici, eğlenceli zamanlar geçirerek yoluma devam edebilirim.
Bundan sonra İstanbul'da olmanın verdiği imkanlar ve kolaylıklarla, daha çok etkinliğe katılacak ve kafamdaki projelere daha fazla vakit ayırabileceğim diye düşünüyorum ama, umarım öyle olur. Bakalım bizi nasıl bir süreç bekliyor.
Sağlıcakla kalın.
Telefonlardan sonra en sık kullandığımız teknolojik alet olan tabletler, hızlı gelişimi sayesinde küçük bilgisayarlar haline geldi adeta. Günlük işlerimizden oyun oynamaya, sunum hazırlamaktan internette gezmeye kadar pek çok işi halletmemizi sağlıyor. ...
Buraları yine oldukça aksatmış olmanın verdiği iç rahatsızlığı ile, geçen haftadan beri bir şeyler karalamaya olan isteğim ancak şu an vuku buluyor. Geçen hafta oldukça yoğun ve hareketli geçtiği için yazmaya vakit bulamadım aslında. Ya da ne bileyim, belki de bahane buluyorum......
"Gidelim buradan... Göğsünü sıkan, içini daraltan o laneti geride bırakıp gidelim. Burada yağmur bile güzel yağmıyor artık. Yağmuru güzel yağan bir yerlere gidelim....
Zamanın ne denli hızlı aktığını bilmiyorum ama, gerçekten "su gibi" akıp geçiyor deyimi doğru galiba. Ne ara 2018 geldi, kapımıza dayandı; hiç bir fikrim yok. Oysa ben daha tarih yazmak zorunda olduğum kağıtlara "2017" yazmaya bile alışmamıştım. Şimdi bir de 2018 çıktı başımıza. ...
İnsanın içindeki sıkıntıya bir isim, bir sebep bulamamasına hep şaşırmışımdır. Çok şaşırdığı ne varsa, bunları çok mu yaşıyor insanlar genelde hiç bilmiyorum. Ama bu en azından bende genelde böyle oluyor. Açık konuşayım mı? Birinin bir sözü vardı, ama kimindi hatırlamıyorum. Şöyle diyordu: "Kafamdan atamıyorum. Hep aklıma geliyor, hem de en tuhaf zamanlarda. Duştan çıkarken, sokakta yürürken, gece yatağıma yatarken; bilinçli olarak bir şey düşünmediğim zamanlarda."... Sanki hayat denen bu değişik alem içinde, bir yerlerde bu söz içerisinde bir yerlerde sıkışmış kalmış gibiyim. Nedenini bilmiyorum. Belki de biliyorum. Belki de bildiğimi bilmiyorum. Belki anlatamıyorum, belki anlatmak istemiyorum. Belki içimden atmak istiyorum. Belki de atamıyorum. Belki seviyorum, belki de yine seviyorum.. Bazen çok saçmalıyorum değil mi? Biliyorum. Sarhoş da değilim ama olmadığıma da beni kim ikna edebilir? Zaten sarhoşken de anlatamıyorum. Atamıyorum. Seviyorum. Neyse, belki de en iyisi uyumak.
Üniversite hayatını bitirdik. Aslında planım, elimdeki projeler ile ilgilenip bir yandan da sene sonuna kadar kafa dinlemekti. 2018 itibariyle iş-güç arayışlarına girişecek ve mutlu olabileceğim, bana bi'şeyler katabilecek, hem kendime hem onlara fayda sağlayacağım bir şirket bulmak için adımlar atacaktım. Tahmin edeceğiniz üzere planlar yine tutmadı....
Eylül'dü.
Dalından kopan yaprakların,
Sararan yanlarına yazdım adını.
Sahte bir gülüşten ibarettin oysa.
Ve hiç bilmedin ellerimin soğuğunu. ...
Hiç yorum yapılmamış. İlk yorumu sen yap!